Ταξίδι...

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε,
την ώρα που απαυτωνόσαστε,
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας,
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
- όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς -
Δεν πιάνετε το κανάλι μου.
Μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος.
Ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας,
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας.
Η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου.
Θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα".
Αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται.
Οταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λειώνουν,
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.
Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας.
θα έρθει η ώρα
που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας.
Μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε.

Τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μου.

Catlin’s Creed

George Catlin:

I love a people who have always made me welcome to the best they had.

I love a people who are honest without laws, who have no jails and no poorhouses.

I love a people who keep the commandments without ever having read them or heard them preached from the pulpit.

I love a people who never swear, who never take the name of God in vain.

I love a people who love their neighbors as they love themselves.

I love a people who worship God without a bible, for I believe that God loves them also.

I love a people whose religion is all the same, and who are free from religious animosities.

I love a people who have never raised a hand against me, or stolen my property, where there was

no law to punish for either.

I love a people who have never fought a battle with white men, except on their own ground.

I love and don’t fear mankind where God has made and left them, for there they are children.

I love a people who live and keep what is their own without locks and keys.

I love all people who do the best they can.

And oh, how I love a people who don’t live for the love of money!

George Catlin (1796-1872) was an American painter, author and traveler who specialized in portraits of Native Americans in the Old West and lived for a long near Native American Tribes.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Εκλογές. Τελική Ευθεία. Μία εβδομάδα πριν από την κάλπη. Θα σταθεί η Αριστερά στο ύψος των περιστάσεων στις επερχόμενες εκλογές; Ή μήπως το στοίχημα είναι αλλού;

Την τελευταία 20ετία ο χώρος της Αριστεράς στην Ελλάδα έχει επιδείξει μια αξιοπερίεργη, μα διόλου ευκαταφρόνητη πορεία: από το "αριστερά τηε Αριστεράς βρίσκεται η Δεξιά" του βρώμικου '89 των σκανδάλων, της αποστασίας και της συγκυβέρνησης του τότε Συνασπισμού (Φλωράκης - Κύρκος) με τη Ν.Δ. (Μητσοτάκης), μέχρι την κινηματική δυναμική του αντιπολεμικού κινήματος, των καταλήψεων και των διεκδικήσεων στην παιδεία, του Δεκέμβρη του '08...

Η διάσπαση της Αριστεράς και η εσωστρέφειά της τη δεκαετία του '90 είχε σίγουρα ποσοτική επίπτωση στους κόλπους της, πετυχαίνοντας όχι μόνο τη διάσπαση των κατώτερων στρωμάτων και της εργατικής τάξης, αλλά και την ανατροπή των ιδεολογικών συσχετισμών της κοινωνικής δομής. Σε βάθος χρόνου, υιοθετώντας ωριμότερη κριτική σκέψη και άποψη και αναζητώντας πλέον τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς, καταλήγουμε στο εξής: η Αριστερά δικαιολόγησε τον χαρακτηρισμό της ως "ζωντανό κύτταρο που αντιδρά στις παθογένειες ενός νοσούντος οργανισμού με ιδιότητες αυτοίασης".

Συγκεκριμένα, η λανθάνουσα κατάσταση στην οποία υπέπεσε η Αριστερά την δεκαετία του '90, πέρα από τις ποσοτικές τις επιπτώσεις, συνέβαλε στην ιδεολογική και πολιτική ωρίμανση των εκάστοτε συνιστωσών της που παρατηρείται σήμερα, ξεπερνώντας ιδεολογικά τέιχη και πολιτικά τέλματα, δημιουργώντας την απαραίτητη βάση για το οικοδόμημα της συσπείρωσης και συνεργασίας αυτών. Τα παραδείγματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ είναι το αποτέλεσμα των παραπάνω. Με διαφορετικές αφετηρίες και στόχους, με διαφορετικές ιδεολογικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτικές προσεγγίσεις, οι μεν συμπληρώνουν τους δε.

Κρίνοντας τις θέσεις και τα λεγόμενα των προεκλογικών προγραμμάτων τους, αλλά και παρακολουθώντας τη διαρκή δράση τους από τις αρχές του '00 μέχρι και σήμερα (αναφέρομαι στις συνιστώσες τους), διακρίνω τον εξής διαχωρισμό ανάμεσα στις δύο αυτές συνεργασίες ως προς τον ρόλο που καλούνται να παίξουν στο σημερινό πολιτικό σκηνικό: οι μεν καλούνται να αναλάβουν το βάρος της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, οι δε το βάρος της εξωκοινοβουλευτικής αξιοποίησης της και διαμόρφωσης της κινηματικής δυναμικής. Πιο απλά, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να εδραιώσει την αριστερή αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο (κάτι στο οποίο έχει αποτύχει παταγωδώς το ΚΚΕ) και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αναδείξει, να συσπειρώσει και να εδραιώσει τη φωνή των κινημάτων που παλεύουν και διεκδικούν συλλογικά και μαζικά ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ.

Τα αντιπολεμικά, μαθητικά, φοιτητικά, εκπαιδευτικά και εργατικά κινήματα των τελευταίων χρόνων, με αποκορύφωμα την έκρηξη του Δεκέμβρη, βλήθηκαν όσο ποτέ άλλοτε, από εσωγενείς (ΚΚΕ) και εξωγενείς (κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.) παράγοντες, για διάφορους λόγους και οφέλη. Η δυναμική όμως που γεννήθηκε είναι μη αναστρέψιμη και αποτελεί το πλέον γόνιμο έδαφος για την ανασύνθεση και σύμπτυξη του κοινωνικού ιστού, μέσα από το δρόμο της συλλογικότητας. Η προσπάθεια μεταστροφής της κοινωνίας στο φοβισμό και το συντηρητισμό βρίσκει απέναντί της τη συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων.

Εν κατακλείδι, μήπως λοιπόν το στοίχημα είναι αλλού; Μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, να επανακτήσει η Αριστερά τη θέση που της αρμόζει στην κοινωνία; Αισιόδοξα τα εγχειρήματα των 2 συνεργασιών, το μέλλον θα δώσει την απάντηση...

ΕΜΕΙΣ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του δυσφημισμένου λύκου.

(Παρουσιάστηκε από τη Ν. Ρουμπάνη στα σεμινάρια του Προγράμματος, από 7 έως 15/12/02)
Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός ξεκινούν από την ιδέα ότι δίκιο υπάρχει μόνο στη μία πλευρά...


Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι' αυτό.

Προσπαθούσα να το διατηρώ ταχτικό και καθαρό.

Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.

Φυσικά την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, που πήγαινε, από που ερχόταν κ.τ.λ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.

Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ'αυτά τα ρούχα. ΄Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία.

Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Όταν έφτασε το κορίτσι την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήρθε με τα κόκκινα μαγουλά της και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλύτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λεει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι' αυτό το κορίτσι που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ' όλα αυτά έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Η επόμενη προσβολή στ' αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φαω καλύτερα.

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμίσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα.

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. ΄Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως εγώ δεν έζησα από τότε καλά. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Με εκτίμηση

Ο λύκος

Τριήμερο στο Σκρα. Απέχει μόνο 4 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Π.Γ.Δ.Μ. Είναι ένα χωριουδάκι σε υψόμετρο περίπου 500μ. Εμείς στήσαμε σκηνές περίπου 3χμ έξω από το χωριό σ'ένα πανέμορφο μέρος με κταρράκτες και μια αρκετά μεγάλη λίμνη για τα δεδομένα του ποταμού. Τα νερά είναι παγωμένα όμως αξίζει να κάνεις μια βουτιά στην γαλάζια λίμνη, όπως επίσης και να περάσεις μια δυο μέρες στην περιοχή. Νομίζω οι φωτογραφίες τα λένε όλα...

Powwow Festival, Veria, Greece

Μια πολυ καλη κινηση και προσπαθεια, πρωτοτυπη και ουσιαστικη ελπιζω, που αξιζει να διαβασετε και να συμμετασχετε.
Καντε τον κοπο.
Μετραει.
Δειτε και ενημερωθειτε:
http://ethnicarts.blogspot.com/2009/06/powwow-in-veria.html

κείμενο του συντρόφου Ηλία Νικολάου

Οι δοκιμασίες, οι δυσκολίες, οι φυλακίσεις είναι σημάδια μιας υγιής ζωής. Μια ζωής που δεν σκύβει το κεφάλι, που δεν συμβιβάζεται, που ψάχνει και επιδιώκει αυτό που για κάποιους φαίνεται αδύνατο. Το αδύνατο δεν είναι κάτι το φανταστικό, αλλά αυτά που δεν προσπαθήσαμε ακόμα, που δεν πράξαμε ακόμα.Εδώ και σχεδόν έξι μήνες βρίσκομαι στα εκδικητικά κάτεργα της δημοκρατίας. Μια φυλάκιση σχεδιασμένη και βασισμένη στο ποιόν και στις αντιλήψεις μου. Οι δημιουργοί της, τα ένστολα σκυλιά της δημοκρατίας. Οι μέρες περνάνε, μέσα στους βουβούς και μίζερους τοίχους, σκέψεις έρχονται και φεύγουν, εικόνες περνάνε γρήγορα και άλλες κοντοστέκονται στο μυαλό μου, υπάρχουν όμως και εικόνες, στιγμές και συναισθήματα που δεν φεύγουν, δεν ξεχνιούνται είναι καλά ριζωμένα στην καρδιά της συνείδησης μου. Δεν ακουμπιούνται, δεν αλλοιώνονται, δεν θρυμματίζονται. Είναι στιγμές λύσσας και οργής, είναι εικόνες φωτιάς και εκκωφαντικών θορύβων, είναι συναισθήματα αγάπης και συντροφικότητας, είναι στιγμές και πράξεις, μιας πορείας ζωής που έχει ένα και μόνο σκοπό να κρατήσει ψηλά τη σημαία της αδιάλλακτης αξιοπρέπειας. Όπως ανέφερα και στο πρώτο μου γράμμα «ανήκω στο στρατόπεδο αυτών που έχουν για οδηγό την αξιοπρέπεια», από εκεί όλα για εμένα ξεκινούν και εκεί όλα τελειώνουν. Οι εχθροί πολλοί, όλοι οι κυρίαρχοι μηχανισμοί, οι χειροκροτητές τους, οι υπήκοοι τους, οι ψηφοφόροι τους, οι φρουροί τους, οι υπερασπιστές τους. Αυτές οι διαλυμένες και απελπισμένες μάζες που νιώθουν ευγνωμοσύνη κάθε φορά που αυξάνονται τα κατασταλτικά μέτρα, που νιώθουν ασφάλεια και χειροκροτούν όταν θωρακίζονται οι εξουσιαστές τους. Αποκαλούνε ζωή την πιο μίζερη επιβίωση. Μια επιβίωση με δόσεις, μια αξιοπρέπεια χαμένη κάτω από άμεσες και έμμεσες προσταγές. Από την άλλη πλευρά η περιβόητη τους δημοκρατία που εξοπλίζεται, θωρακίζεται και σκοτώνει φυλακίζει και διώκει ότι την εχθρεύεται. Το ζήτημα για εμάς δεν είναι αν είναι πολλοί, αν είναι οργανωμένοι, αν έχουν τα μέσα και τον τρόπο να μας χτυπήσουν, το ζήτημα είναι να θέσουμε τον εαυτό μας στον αγώνα. Σε έναν αγώνα όχι κάποιας ειρηνικής ιδέας, ενός όμορφου κόσμου ή κάποιας ουτοπίας, αλλά στον αγώνα της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της καταστροφής της εξουσίας. Η ύπαρξη μας κατακτιέται, διεκδικείται, δεν αγοράζεται ούτε πουλιέται στα ράφια των σούπερ μάρκετ ή στις πιστωτικές κάρτες των τραπεζών ,δεν σκύβει το κεφάλι και δεν συναινεί σε καμία σημαία κανενός έθνους, παλεύει και πολεμά τους εχθρούς της. Θέτουμε και πράττουμε ξεκάθαρα τις θέσεις και τις πρακτικές μας σε έναν αγώνα καθημερινό και δύσκολο. Όποια τεχνάσματα και αν δημιουργούν οι κυρίαρχοι περί τρομοκρατών, κουκουλοφόρων και πρακτόρων, τους απαντάμε ότι δεν φορέσαμε ποτέ το λουρί της υποταγής και της σιωπής. Με οδηγό την αξιοπρέπεια πορευόμαστε στο δρόμο για την ελευθερία. Με συντροφικούς χαιρετισμούς , Ηλίας Νικολάου 6/6/09 Άμφισσα